Aqueste còp li siam ! Avèm tocat lo fons de l’aculturacion ; l’assimilacion es en marcha, après l’escafament de la lenga, la pèrda de l’accent, l’envasiment de la mangisca estandardizada , la subsitucion de populacion e la trasformacion dau paisatge en un decòrs pantaissat per leis ocupants de l’Ubac, ara avèm l’olivier « à la française » !!
N’en siáu tombat de quièu l’autre jorn quand m’avisère de la coa de l’uèlh, en passant davans una plantoliera, que i avià quauquarèn que trucava ! Mai de que podiá ben èstre ?
Faguère recuolar la veitura e m’acarère a-n una vision irreala : i aviá tota una tièra d’aubres podats come de « topiaires », d’un biais un pauc « bonsaï gigant », mai èran pas de conifères, mai… d’oliviers ! Orror totala, crimi còntra la civilizacion mediterranèa ; l’aubre sacrat, simbòle de patz, d’immortalitat, l’aubre qu’aviá noirrit e aparat de generacions d’òmes e de fremas aran de la Mar Nòstra, l’avián umiliat, abaissat, redusit a-n-un objècte de decoracion ridicule, palhassa trista d’un jardin forastier e caricaturau ; aubre de consomacion correnta !
Ja qu’avián la mòda deis oliviers en pòt qu’adornavan en malautejant lei coretas e balets deis ostaus de Bretanha, Normandia ò Paris, a quora la poison per estorbir lei cigalas ?
Joan Loís RACOUCHOT
