Dins l’Abecedari dei colhonadas dichas e escrichas sus nòstra Provença, caricaturas per lo monde d’Ailamont – socialament e geograficament dau Septentrion…-, en delai dei cracadas franchimandas e francilhòtas a la Marius e Oliva, es lo retorn de Bernat Tapie, l’òme qu’aima lo solèu e son cabanon de Sant Tropès dei 50 milions d’euros (« Mon estudiò pròchi Tolon », çò ditz, de dos ectars amé plaja privada ). Aquel òme que saup bensai pas lo sens de son nom occitan o catalan (Tàpia), e que nos vèn remenbrar son refofum racista parisenc. E òc, es eu que se descuerbèt publicament, fa quauqueis annadas (1994) : « Marselha a un polit cuòu, mai n’i a pas gaire qu’arriban de la tronchar. Aici lei gènts an besonh d’un macarèu ; cò que li agrada, es « t’aimi, te tèni ! ». Pensada subtila d’un afarista que passèt sa vida de crompar d’entrepresas per de parpèlas d’agaça e lei tornar vendre puei amé de beneficis sucos. Sens comptar lei quatre mes, engabiat per la partida trucada Valencianas-Marselha, ne’n passi… E son retorn a « Marselha la Panturla » s’endevèn amé la crompa de La Provence, aqueste jornau « provenciau », que vau ben e bòn la pojada d’a genolhons de la Bòna Maire, sus lo camin de la Comuna…
De tot aquò vos estonaratz pas quand lo monde politico-mediatic en plaça a Marselha s’esbaudis davant l’espectacle esperat de l’aventurier deis afaires. D’unei, e pas dei mendres, se son laissats enganar per lo populista dei mans d’òr : ais eleccions europencas de 1994, N. Mamère, la feminista A. Fouque e la C.Taubira son anats sus sa lista. An bensai comprès puei lo trabuquet. Capelada e Benvenguda a Renaud, l’autonomista parisenc que resta ara a l’Illa en Venessin, aparaire afogat de l’OM, que siguèt un dei rars de se laissar pas atraire : « Fa lo fier aqueste pebronàs ! Où, Bòna Maire, es una estraça ! Mèfi ! Lei trins s’arrestan de còps ai Baumetas… Tre que serà campion, voudrà, aqueste pebron, remplaçar lo Gaston. Pas question, facha de con !!! ».
Un trin ne’n pòu escondre un autre, de segur, mai lo Tàpia ancian que se presenta ara coma un òme d’espectacle, de teatre, estacat de premsa, « publics relations », o encara sauvaire d’emplecs menaçats, serà pas jamai que lo Tàpia ambaissador de Tàpia.
Gerard TAUTIL
