A Monts egur, al Pr at delsCremats, lo dimenge 18 de març, lo Partit Occitan apelava a una acampada per se rememb rar çò que foguèt lo lenhièr de Montsegur e çò que representa uèi.
Jacme Pince parlèt al nom del comitat d’Arièja del Part it Occitan. Aquí çò que diguèt : » I a d’unes mòrts, pus vius que non pas d’unes vius, i a d’unes esperits, pus reals que d’unes còsses, i a d’unes passats, pus presents que lo present, i a d’unes silencis que nos parlan mai que paraulas vanas, i a d’une s luòcs , puntuals, que dardalhejan sul monde, e de cendres de dolor que fertilizan l ’uman per qu’aque ste monde demòre pas sens esperança. Los qu’en 1 24 4 s on mòr ts ai cí, dreches, a la causida abjècta que lor è ra impausada, an causit la libertat.
Desempuèi nos trevan, nos parlan, nos apasiman. Dins las vidas nòstras, son d’una estranha realitat. Lor devèm una partida de çò que sèm. A los que sèm venguts saludar d’uèi, qual sap se lor podèm balhar mai que lo silenci ? un silenci plen, un silenci pregond, un silenci fervorós. Associèm a las nòstras pensadas Na Andriuna Sans, que s’èra engatjada amb estrambòrd, malgrat son edat avançada, a las darrièras eleccions legislativas amb lo Partit Occitan. Ven de nos quitar recentament. Faguèm silenci. Reculhissèm-nos un moment…
Sèm aicí per çò que podèm pas ignorar que d’unes lenhièrs demòran encara d’escantir. Montsegur, aquò’s pas aièr, es d’uèi, e per un temps e ncar a, ailàs, serà perdeman. L’injustícia facha als pòbles, a Tibet per China, a Curdistan per Turquia, als Còptes pels integristas musulmans e la negacion o l’eliminacion patidas per d’unas culturas, lengas e religions aval, mas tanben al ras d’aicí, son e demòran imperialismes, son e demòran intoleràncias, son e demòran intolerablas. Occitània existirà tant qu’o voldrem, mas poirà pas èsser al monde sens lo minimum de respècte politic que li es degut. A mens que se ieraquizen las civilizacions e que se considère que n’i a de subaltèrnas.
La vida nos ensenha qu’aquesta reconeissença serà garantida pas que per un sòcle legislatiu e constitucional e qu’aque ste ser à pas concedit al son de la cabreta, mas per una logica politica. Lo sens del nòstr e engatjament politic amb lo Partit Occitan, es aquí. Es pacific, ciutadan e determinat. Sabèm ben pro que nòstre combat es malaisit dins la situacion actuala de l’Estat francés, mas es indefugible. Amics e companhs, quand plegam jos las pressions, quand l’esperança sembla s’aluenhar, levem los uèlhs cap a Montsegur, agachem la cara lumenosa de totes los que i son mòrts, de totes los que i son passats e an aicí posats una fòrça sempre renovelada.
Amics, sèm pas sols. Amics, sètz pas sols.
Deman nos aparten dins una serena volontat, a condicion de s’enganar pas de combat, a condicion de saber legir l’Istòria e de se contar pas d’istòrias. Amics, a lèu sul camin. «
