Guilhèm de Cabestanh a i m è tla dòna per amor e ne cantava e fasiá d’ela sas cançons. E la dòna qu’èra jove, genta, bèla e p l a s e n t a li voliá ben mai qu’a res del monde. »
Al país dels Trobadors e de la fin’amor, ont aimar se ditz tanben voler ben a l’aimat, cal rapelar que s èm faits per aimar e èsser aimats ? E qu’aquí seriá la clau del bonur ?
Mas l’istòria de l’aimable Guilhèm e de l’aimadissa Seremonda s ‘acaba dins la mòrt pels aimadors…
S’agradar, s’enamorar, s’aimar de còr pòdon menar los amoroses a se volontar, enfin a se voler (en maridatge).
Mas vejatz qu’es tanben possible de se desaimar, de se desenamorar , de se desagradar e fin finala, d’aimar qualqu’un coma una pèira dins lo sabaton !
Aquí, ne sèm pas als potons !Agachatz encara la riquesa del vocabulari : far l’amor, amorejar, cortejar, fringar.
Preferir se ditz aimar mai/melhor, estimar mai. E causiretz la preposicion de per aimar de dire, de far, etc…
Aimar los parents e los ajudar : pairejar.
Aimar la mamà e li rendre servici : mairejar.
S’amorosir, s’afolastrir, se cofar de , an de connotacions mai negativas.
E aquel “catàs [que] se faguèt d’una mirga” : vesètz lo tablèu ? Enfin, doblidetz pas que se aimar embòrnia, eissòrba, per contra qui aima plan estàlvia pas los còps !
Lo Bernat
