N’es de siglas coma de l’intercompreneson : a dicha que se repeton dins una comunicacion expressa, sabètz plus onte ne’n siatz. Ambé lo TSCG ò « Pacha budgetària », après Maastricht, après lo TCE e Lisboan, son leis Estats au dintre d’una cèrca de solucion budgetària en fàcia de la crisa dau sistèma. La crisi es mai prefonda que se ditz, es plurala : crisi dei deutes estataus au remouc dei bancas, crisi dei nivèus de competitivitat entre lei pais de la zòna euro, crisi dau mòde de produccion en fàcia de la rarefaccion dei ressorças naturalas, adonc crisi ecologica, politica, sociala e culturala. Una paradòxa dei grandas : maridar filosofia de la creissènça e solucions individualas per leis Estats… La totala, qué !
En generalisant lei mesuras d’austeritat, agravant lei politicas antisocialas (retiradas, salaris, privatisacions), la risca de recession ponhe dins totei lei pais europencs que son pas encara tant au nivèu de casuda coma Irelanda, Grècia, Portugau, Espanha, Itàlia, e mai. Politicas economicas liberalas de la « règla d’equilibri budgetari » còntra politica comuna en fàcia dei taus d’interès especulatius, leis Estats an oblidat l’idèa d’un Estat europenc – se l’an jamai aguda. Ni federala nimai confederala, Europa enfortis l’intergovernamentau e la Comission còntra lo Parlament europenc.
Anavi oblidar : lo TSCG es coma « La ribiera sens retorn » : au mai avançatz, au mai la democracia fa arrier. En plaça finala, auretz pas gaire la possibilitat de votar : solament leis Estats vòtan e ja dotze an donat son acòrd… La messa es dicha : es plegat lo TSCG.
Gerard TAUTIL
